Media
‘Kunnen zien is ook niet alles’
zondag 11 november 2012
(Interview in Dagblad Trouw)
Piet Devos (Kortrijk, 1983) werd als kleuter blind, maar bleef innerlijk zien; hij buit al zijn zintuigen ten volle uit. Hij is topschaker en essayist, vertaalt experimentele poëzie en werkt als promovendus aan de Rijksuniversiteit Groningen.
Het idee dat je moet kunnen zien om van steden te genieten, noemt hij een misverstand. Neem Venetië. In die stad van kanalen hangt de stilte tussen de paleizen, af en toe onderbroken door de lokroep 'gondole, gondole' van een zware mannenstem. Voetstappen weergalmen in nauwe steegjes, flarden muziek drijven voorbij, gesprekken tussen marktlui klinken op. Je kunt het houtsnijwerk van een kerkdeur betasten en, eenmaal binnen, de eeuwenoude geur van vochtige tegels opsnuiven. Het is één zoete, zachte prikkeling van de zintuigen.
Maar een stad kan zich ook ontpoppen als een monster. Bijvoorbeeld als weer eens ergens een renovatie losbarst, vergezeld van het martelende lawaai van drilboren, betonmolens en graafmachines. In een experimenteel kort verhaal beschrijft Piet Devos hoe hij met zijn witte stok gedesoriënteerd zijn weg zoekt in al dat snerpende, kloppende, gierende kabaal, dwars door de haastige menigte: "Tiktak sorry neem me niet kwalek tiktiktak och sorry kan gebeure, takttiktak Jezus pas toch op! o ja sorry had even niet gezien dat u sorry oh pardon taktik."